ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ

εκείνα που δεν ειπώθηκαν
μας ακολουθούν σαν κατάρες
αδιαμφισβήτητη αλήθεια
οι λέξεις πολλές φορές αστοχούν
ή ο στόχος τους αχρηστεύεται ερήμην
της επιθυμίας μας ν’ ακουστούμε
ένα βέλος χωρίς προορισμό
ένα γράμμα χωρίς παραλήπτη
κι όμως το βάρος τους υπάρχει
μόνο και μόνο για να ξοδευτεί
στην εμβρυική μορφή του κόσμου
όταν κάποτε θα τελειώσουμε
με την αναμέτρηση της σπατάλης
δίχως ούτε μια σκιά προκατάληψης
εξαγνισμένοι από δήθεν και ίσως

S.

ΛΟΥΤΡΙΝΟ ΑΓΓΙΓΜΑ

Mια σκυφτή λούτρινη αρκούδα στα ανάκατα σεντόνια σου. Τεράστια για να χωράει την οπτική κάθε εν δυνάμει αγκαλιάς. Με τον τρόπο που της αρμόζει, με κάθε είδους δέρμα. Ευθύβολη, αυθόρμητη, ευρυγώνια, πολυεστιακή. Διέξοδος συναισθημάτων μέσω αθυρμάτων ή μη.
Πανταχού παρών ο παιδικός κόσμος του κόσμου. Μέχρι την τελευταία ικμάδα ζωής θα προηγείται η αίσθηση ή η μνήμη κάποιου τρυφερού αγγίγματος. Έξωθεν της πολλής συνάφειας των πολλών. Άνευ επιτήδευσης και ευτέλειας. Κάπου, κάποτε
και ξανά θα επιστρέφει για να επιστρέφουμε…

S.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΑ

Δεν μετρηθήκαμε αλλά κανείς δεν έλειπε. Ήταν εκεί όλοι, παρόντες άπαντες, όμως στο απουσιολόγιο καταγράφηκε μόνο ο απολεσθείς. Έτσι γίνεται πάντα όσο κι αν είθισται να συμπαριστάμεθα στους οικείους, εκείνοι δεν παίρνουν απουσία. Κι αυτός που λείπει δεν έχει συναίσθηση της απουσίας του. Άρα πόνος δεν υφίσταται. Εκτός από την προβολή του σε σκηνή προσεχώς, οικείου μέλλοντος.
Ζώντες και τεθνεώτες λοιπόν, τα γνωστά, χους ην και εις χουν απελεύσει. Τα πρόσωπα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμα. Οι στρώσεις του χρόνου ραμμένες με διπλό γαζί είχαν κεντήσει πάνω τους την πιο κυρίαρχη ψυχική έκφραση.
Σ' όλα όμως εμπλεκόταν η απορία. Απορία με κούραση, απορία με φόβο, απορία με παραίτηση, απορία με μια δυο δόσεις ζαμανφουτισμού, απορία με αινιγματικά ή όλως διόλου χαζά χαμόγελα. Η απορία εντέλει, ίσως ο μοναδικός αδιαφιλονίκητος μάρτυρας ότι ζήσαμε και πεθάναμε. Για να λέμε. Για να σωπαίνουμε. Για να έχουν σε κάτι να απαντήσουν οι επόμενοι. Ακόμα κι αν δεν μπορέσουν, που είναι μαθηματικά βέβαιο πως όχι. Ε, και λοιπόν;

S.

ΔΙΑΡΚΗ ΤΑΞΙΔΙΑ

Nα μην σ΄ακολουθεί κανένας τόπος. Μόνο η ανεξερεύνητη εκδοχή όλων των ταξιδιών που κάποτε σε στοίχειωναν, σαν ανεκπλήρωτος έρωτας. Αυτών που δεν έκανες έτσι όπως είθισται να γίνονται. Ου τόπος, εύθραυστος ακόμη και για τους πλέον ασθενείς ανέμους του πνεύματος.

Η παντός καιρού φαντασίωση, αρκεί τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα να χάνουν πότε πότε την ταυτότητά τους. Μικρές καθημερινές αποδομήσεις της (αληθώς και ψευδώς 

ειπείν) υλικής υπόστασης. Για λίγη περισσότερη εξοικείωση με τον αφανισμό  πριν την αναμενόμενη γέννηση.
Μια μικρή βαλίτσα με τα άκρως απαραίτητα λοιπόν:
Στο ράφι της βιβλιοθήκης, σε μια γωνιά της κρεβατοκάμαρας, σ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο, σ΄ ένα διάλειμμα σιωπής, σε μια απουσία που ξεχάστηκε ανάμεσα σ’ άλλα απολεσθέντα.

Ούτως ή άλλως όλα τα ψέματα, όλες οι λύπες, όλες οι αναπάντεχες χαρές κρατούν μυστικά στα χέρια τους τα ναύλα μας. 

S.

ΑΔΟΛΑ

Yπήρξαν κι εκείνοι που έζησαν πλήρεις, ευτυχείς μονάδες με την 
αναντικατάστατη συντροφικότητα των λέξεων, αυτοκαθοριζόμενοι παρίες μόνο για τα συμπαρομαρτούντα των ανούσιων της καθημερινότας. Μεθοδικοί μελετητές του θαύματος με αλλότρια μάτια αλλά με την ψυχή τους ολάκερη.
Γι’ αυτό σου υποβάλω τα σέβη μου κι αποχωρώ. Κρατάς στο μαυσωλείο-μουσείο σου ακρωτηριασμένα τα μέλη του πάθους, κλοπιμαία ποιητικά σπαράγματα και αντίκες που πλησιάζουν επικίνδυνα έναν αιώνα προσωπικής αυταπάτης.
Επιμένω στην άδολη τέχνη του λόγου για να έχω λόγο ύπαρξης δεδομένου ότι τα θηράματα έχουν την ίδια ατυχή τύχη με τα τρόπαια. Ενώ κάποιοι τα θαυμάζουν στην ουσία ανήκουν στον μακρύ κατάλογο των μακάβριων- μάταιων απολογισμών.
Ουδεμία η χρηστικότητα της ποίησης λοιπόν για τους κυνηγούς ωραίων και ελκυστικών στιγμών και για σημαιοφόρους που κρατούν την καταξίωση πιο σφιχτά απ’ το μακρύ κοντάρι τους.
Εξακολουθώ να συνομιλώ ήσυχα με τις σελίδες μου. Στα δάση τους φύεται ο ανιχνευτικός, μοναχικός δρόμος μου. Ίσως γιατί δεν υπήρξα ποτέ θηρευτής τους.

S.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΕΚΕΙΝΗ

Εν αρχή ην εκείνη.
Εκείνη κι εσύ άμορφος.
Σχηματίζεσαι μέσα της.
Δυσδιάκριτη η φωνή της. 
Υπόγειος ήχος, παφλασμοί λέξεων.
Την ακούς, ελάχιστος, προστατευμένος. 
Κύημα της ίδιας αρχέγονης μήτρας.

Γεννιέσαι.
Ώρα εξόδου ή εισόδου
στα αποσιωπητικά της ροής.
Σου μιλάει.
Σχηματοποιείται η εικόνα της.
Δε χωράς πια στη χούφτα της.
Σε μεγαλώνει, μεγαλώνεις και μεγαλώνει.

Εξακολουθεί να σου μιλάει διαρκώς.
Παρούσα ή απούσα τα λόγια της
φτάνουν ξεκάθαρα πια στ’ αυτιά σου.
Έχουν ήδη καταγραφεί 
αλλά θα το μάθεις πολύ αργότερα.
Ψηλώνεις κι εκείνη μαζί σου
από λαχτάρα και περηφάνια.
Ακόμα και τις στιγμές
που δε λαχταράς τίποτα
ή νιώθεις ταπεινωμένος.

Πιάνεις πολύ χώρο πια.
Ίσως όχι στις ζωές των άλλων.
Αλλά σίγουρα στη δική της.
Τα λόγια της και οι σιωπές της
μιλούν ακατάπαυστα.
Όμως αρχίζει να μικραίνει τώρα.
Σαν να  απομακρύνεται.
Δε σ’ εγκαταλείπει 
μα η παρουσία της ξεθωριάζει.
Γίνεται ξανά αθέατη.
Μετά από καιρό
ίσα ίσα χωράει στη χούφτα σου.
Μεγάλωσες πολύ τώρα.

S.