Παντελής Μπουκάλας/Στην ξενιτιά της γλώσσας

Τυχαία ώρα. Τυχαία πλατεία. Τυχαία Ελλάδα.                  

Πάντως Κυριακή, τότε που δέεσαι το χρόνο να ειρηνέψει.

Στα παγκάκια, μισοί να κάθονται, μισοί ανεβασμένοι. Αλβανοί.

Τώρα μιλάνε δυνατά και ξαναβρίσκουν

όσα έκρυψε φοβισμένος ο καιρός της σιωπής.

Ξενιτεμένοι μες στη γλώσσα τους.

Οι εδραίοι δεν της αποδίδουν σημασία, Καν δεν τη διακρίνουν

Γι αυτό κι ελευθερώνει ερμητικό τον ήχο της.

Στο θάλαμο τηλεφωνούν.

Φιλιππινέζοι. Μάλλον.

Διπλά ξενιτεμένοι αυτοί της γλώσσας και του δέρματος δεσμεύουν τη φωνή τους αθόρυβοι διασχίζουν το ακίνητο βλέμμα μας.

Συλλέκτης μάταιος επεισοδίων

παίρνεις να γράφεις σιωπηρά,

δίχως χαρτί ή μολύβι,

λες ξαναλές τις φράσεις μη χαθούν,

έχει ραγίσει ο ρυθμός, κομπιάζει η μνήμη.

Εκείνο το βαρύ τ’ αγενεολόγητο:

«Πατρίδα του ποιητή η γλώσσα του» σου τρώει το νου τον φαρμακώνει.

Μα ποια πατρίδα.

Λέξεις και λέξεις και πάλι λέξεις.

Ιθαγενής του κενού, μετράς,

διπλή- τριπλή η ξενιτιά της γλώσσας όταν γράφεται.

Να μένεις έξω μακριά απ’ ό,τι πόθησες

ό,τι σχεδίασες πριν το αναθέσεις στα ρημάτια.

Να μένεις έξω μακριά απ’ όσους δεν νοούν τη γλώσσα σου

σε άλλον ήλιο γεννημένοι.

Έξω μακριά κι απ’ τους ομόγλωσσους

που διασχίζουν την παλιλλαλία σου αδιάφοροι.

Μια ξενιτιά η πατρίδα σου.

Σαν έρωτα που τον ζητάς μόνον για να τον χάσεις.

(Από τη συλλογή «Ρήματα», εκδ. Άγρα, 2009)

ΠΗΓΗ:http://www.andro.gr/

Η ΠΟΜΠΗ

Φριχτά σκοτάδια σέρνονται            

Ατυχώς μεταμφιεσμένα σε φως

Αναγγελίες έκτακτων μέτρων

Στη σιωπηλή κραυγή του πλήθους

Κανείς δεν είναι σίγουρος

Εκτός απ’ την οδύνη

Για το προσεχές της ζωής

Όταν ο θάνατος κάνει sold out

Ξεθεμελιώνεται ο κόσμος

Καθώς ανοίγουν οι σπηλιές

Μια ιστορία φάντασμα

Μας επιστρέφει τα αποτρόπαια

Κι η εικασία  της σοφίας

Αυτοδιαψεύδεται πανηγυρικά

Ποιος ξέρει αν είμαστε

Θεατές ή μέρος της παράστασης

Υπνωτισμένοι κι άπραγοι

Απλά ακολουθούμε την πομπή

Ενώ οι βεβαιότητες, μια μια

Στο στόχαστρο της επιβολής

Πέφτουν υπέρ πίστεως

S

Μέριλ Στριπ "Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα..." - παλιό αλλά ισχύει ακόμα...

«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπεροπτική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν χαρίζω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.

Αποφάσισα να μην συνυπάρχω πια με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.

Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.

Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».

Μέριλ Στριπ

ΠΗΓΗ: http://eimaistahaimou.blogspot.gr/