ΑΝΤΙΟ ΛΟΙΠΟΝ!

Επισήμως ο χρόνος. Θα φύγει από την κεντρική πόρτα. Απ’ την ίδια που μπήκε κάποτε με τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα. Εορταστική ήταν μόνο η είσοδος. Παραδοσιακά τιμούμε την αρχή. Σε όλες τις παραμέτρους της ζωής, εκτός ίσως απ’ τους πολέμους ή στις  αποφοιτήσεις. Δικαίως…
Κάθε άλλο τέλος, όπως αυτό των τελευταίων ημερών, διαποτισμένο συνήθως από πίκρα κι ένα αόρατο πένθος στο μανίκι της μνήμης, αποσύρεται σιωπηλά, σχεδόν ντροπιαστικά σαν να πρόδωσε τις επιθυμίες και τις εγωκεντρικές ή μη προσδοκίες μας.
Μόνο κάποια στιγμή, (το ραντεβού μ’ αυτές τις δυο λέξεις αποδεικνύεται εντελώς προσωπικό θέμα) δημιουργείται η ανάγκη μιας αόριστης ευχαριστίας όταν ξυπνάει το σώμα κάθε πρωί, με όλες τις αισθήσεις παρούσες και το νου σε ρολάρισμα εντός πίστας.
Τώρα όμως ο γεράκος μας τα μαζεύει για το επέκεινα με συνοδεία του τη χιλιοειπωμένη και αχάριστη επωδό να πάει και να μην ξανάρθει!
Λες και θα ξαναρχόταν! Λες κι αν ξαναρχόταν θα τα κάναμε όλα καλύτερα!
Θα τα κάναμε;

S.

                         ΕΥΤΥΧΕΙΣ, ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕΣ /ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

H πανσέληνος των Χριστουγέννων

Πέρασε αφοπλιστικά σεμνή

Άκουσε τόσα λόγια και γέλια
Ένα πρόσωπο ανάμεσα στ’ άλλα
Με μια αργοπορημένη καληνύχτα
Κούνησε το κεφάλι στους παρόντες

Σιωπηλή  άλλαξε θέση στο στερέωμα
Την επομένη άρχισε να φαγώνεται
Καταμετρώντας τους απόντες
Κάθε νύχτα λιγότερη

Ως τον τελευταίο απώλεσε
Όλο το φως της...

S.

ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΡΑΣ

Μια κουνιστή πολυθρόνα οι μέρες μου. 
Πάει κι έρχεται δεμένη σε μια ατέρμονη σειρά διευθετήσεων και τρίζει το σκοινί της επικίνδυνα. Μέχρι να πέσω θα αιωρούμαι αμήχανα. Εκτός κι αν φανώ πολυμήχανη ή τυχερή. Τότε θα κατέβω μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο, όπως ο νικητής που ξέρει τι θυσίασε πριν να φορέσει τις δάφνες. Πύρρεια νίκη!
Η μεταγνώση θα έρθει πολύ αργότερα. Θα αποκρυσταλλωθεί στα τελευταία χάδια ή χαστούκια του χρόνου αλλά κάτω απ’ το δέρμα οι αισθητήρες της χαράς ή του πόνου θα έχουν ξερυθμιστεί.
Μπρος - πίσω ο καθένας κι όλοι, με την ανάγκη σε πρώτο πλάνο, όμως κάτω απ’ το χορό της ποιος πείθεται -εκτός απ’ τους ανύπαρκτους κι υπαρκτούς θεούς- ότι εκεί παλεύει και πάλλεται ο σφυγμός της ζωής;
Ακατανόητοι καιροί. Σκληροί και άτεγκτοι με προορισμό αξεδιάλυτο, εφιαλτικό σκοτάδι.
Άγνωρο όπως το πριν της γέννησης και το μετά του θανάτου.
Ενδιάμεσα η νεφελώδης όψη του κόσμου απ’ την αιώρα της αδυσώπητης καθημερινότητας που κάποιοι μας επέβαλαν. Κι η αντοχή μας μια διαρκής οφειλή με ελάχιστο όφελος.
Οφείλουμε στον εαυτό μας τη μάχη της ανατροπής έστω και με τον ανύπαρκτο εξοπλισμό της ελπίδας…

S.