Μετακομίσεις. Σπίτια που αλλάζουν ενοίκους.Τα καλοκαίρια η Ελλάδα ταξιδεύει.
Τους χειμώνες ζει με το όνειρο του ταξιδιού.
Απ’ τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο οι σκέψεις πλημμυρίζουν με θάλασσα. Λέω- αυθαίρετα μάλλον- ότι οι νησιώτες ταξιδεύουν λιγότερο συχνά απ’ τους υπόλοιπους Ελλαδίτες. Ίσως γιατί σε τέτοια μέρη υπάρχει μια διαρκής αίσθηση μετακίνησης. Εδώ μας παγιδεύουν και μας κρατούν δέσμιους όλες οι θάλασσες, όλοι οι άνεμοι. Κάθε μέρα η ψυχή μας ανοίγει ή μαζεύει πανιά. Με άγριους βοριάδες, τρικυμισμένες προβλήτες, πλοία που δε φτάνουν, ελάχιστα φώτα, διάσπαρτα, σπινθήρες σε πλήθος σιωπηλών ωρών, βουνά που τα καταπίνει η καταχνιά, δέντρα καμπουριασμένα απ’ τη λύσσα του καιρού, απαράμιλλης ομορφιάς γλυπτά μνημεία εκεί που η φύση ξεφεύγει απ’ τον άνθρωπο και τη βαρβαρότητά του -για πόσο ακόμα;- ώσπου όλα γίνονται ασημένιοι κήποι του ήλιου και καθρεφτίσματα από αρυτίδωτα νερά. Επιβάλλει το θαύμα του το γαλάζιο.Το κρατούν, φυλαχτό πολύτιμο όσοι φεύγουν. Είτε πρόκειται να ξανάρθουν είτε όχι. Το κοινωνούν έστω και για λίγο οι εποχικοί. Μετακομίσεις, αναχωρήσεις, επιστροφές.
Και το ταξίδι συνεχίζεται...
Stavronia
