Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Η ΦΕΤΙΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Αργεί η φετινή άνοιξη. Με τον καιρό αγκιστρωμένο στον επίλογο ενός ασθενικού χειμώνα με κάτι συννεφιές, βροχές κι αέρηδες κι ύστερα "ω, του θαύματος" ξαφνικές καλοκαιρίες, πολύ θρασείς και σύντομες στο έμπα και στο έβγα τους. Είναι σα να μην ξέρεις τελικά τι εποχή υπαινίσσεται η ατμόσφαιρα έξω απ’ την πόρτα σου. Πόσο μάλλον όταν το έξω συνάδει αρκετά με το έσω σου. Είναι αυτή η παιδική ψευδαίσθηση, από τότε που πηγαίναμε στο δημοτικό και συνήθως κάθε τέτοια περίοδο νιώθαμε εξουθενωμένοι -και δικαίως- από τη βλακώδη κατασπατάληση τόσους μήνες της ενέργειάς μας σε πολλά, ανούσια και απαρχαιωμένα, ότι άλλαζε την οπτική μας ένα πιο σπλαχνικό γαλάζιο που ερχόταν από πέρα, και την οσμή μας η εικόνα του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου.
Αυτές βέβαια είναι μνήμες…κολοκοτρωναίικες, γιατί παρόλο που ο κόσμος τότε περνούσε από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο και ιλουστρασιόν, απ’ το χειροκίνητο στο αυτοματοποιημένο κι απ’ το μπακάλικο στην υπεραγορά, οι αισθήσεις κοινωνούσαν έναν κόσμο που ακόμα εντρυφούσε στη γλυκύτητα ή την πίκρα των πραγμάτων και δεν είχε εξαντλήσει τουλάχιστον το απόθεμα των οραμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι από τότε είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε στο τούνελ, αλλά θέλεις λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσεις απ’ τα ψηλά -ή σχεδόν ψηλά- την πτώση σου, απ’ την καλή κατάσταση της υγείας σου την αρχή της ασθένειάς σου κι ότι αυτό που ως χθες θεωρούσες αυτονόητο, τώρα το διεκδικείς μαχόμενος με μηδαμινή πρόβλεψη νίκης.
Ο tempora o mores! θα αναφωνούσε αποσβολωμένος σήμερα ο Κικέρωνας αλλά είναι ηλίου φαεινότερον ότι γεμίσαμε αχρείους Κικέρωνες με την τιάρα και το αλάθητο του Πάπα, βασιλικώτερους του βασιλέως και ηλιθιότερους των ηλιθίων.
Μιλάμε για ύφεση, μια λέξη που δυο-τρία χρόνια πριν μπήκε για τα καλά στο λεξιλόγιό μας, για να πέσει ως δαμόκλεια σπάθη κατακερματίζοντας το παρόν και το μέλλον, ενώ η αναμονή της ελπίδας, όχι η ίδια η ελπίδα, πιθανόν να εξαφανιστεί εντελώς από τα λεξικά, όπως σβήνει σιγά σιγά απ’ την καθημερινότητά μας..
Το παιχνίδι όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα, ας αντισταθεί ο καθένας εν τέλει όπως, όσο και με όποια μέσα διαθέτει, είναι πρώτα ατομική και κατόπιν κοινωνική επιταγή η μεταστροφή σε ανθρωπιστικές αξίες, όπου η γνώση θα υπηρετεί την ηθική -με την ουσιαστικότερη και ευρύτερη έννοια- και η ζωή ακόμα κι αν υφίσταται στη σκιά θα μας επιτρέπει να φανταζόμαστε το υποτιθέμενο φως.
Όπως αυτό το αργοπορημένο της φετινής άνοιξης, που για την ώρα μας διαψεύδει ημερολογιακά.

1 σχόλιο:

  1. Πολύ ποιητικό και συγκινητικό κείμενο που περιγράφει όμως πολύ παραστατικά την επικρατούσα στις μέρες μας κατάσταση, την ολότελα όμοια με την εφετινή κυκλοθυμική άνοιξη...
    Πολύ εύστοχες οι επισημάνσεις σου και αναγκαία η ελπίδα που δίνεις σε μια εποχή χωρίς ελπίδα: το παιχνίδι όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή